OMIΛΙΑ ΑΝΤΡΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΝΘΕΟΝ
ΣΤΙΣ 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2011
Με ιδιαίτερη χαρά αποδέχτηκα την πρόσκληση από τους φίλους Λεωνίδα Μαλένη και Σταύρο Χατζησάββα να παρευρεθώ στη σημερινή εκδήλωση.
Αυτό γιατί κάθε φορά που η έμπνευση του ανθρώπινου πνεύματος γεννά ένα ποίημα, ένα τραγούδι, μια μελωδία, ένα μυθιστόρημα, μια πραγματι-κότητα γεμίζουμε με αισιοδοξία για το ανθρώπινο μέλλον. Γεμίζουμε με τη βεβαιότητα ότι όπως και να είναι τούτος ο κόσμος, όσο κι αν η αδικία, η εκμετάλλευση, η καταπίεση και ο αποκλεισμός και ο ατομικισμός σκιάζουν το ανθρώπινο μυαλό, ο κόσμος πάντοτε θα τραβάει μπροστά. Ο άνθρωπος θα αντλεί ακόμα και μέσα από αυτές τις τραγικές και στυγνές πραγματικότητες τη δύναμη να δημιουργεί. Θα θέτει πάντοτε τη δύναμη του μυαλού του πάνω από τις πληγές του σύγχρονου κόσμου και με τον πηλό της δημιουργικότητας και του ταλέντου του θα τις επουλώνει. Αλήθεια, πόσες και πόσες πληγές που μάτωναν ολόκληρους λαούς, δε μαλάκωσαν μ’ ένα ποίημα, ένα στίχο και με ένα τραγούδι; Πόσες πληγές δε γλύκαναν την οδύνη του ανθρώπου που παλεύει για την ελευθερία του, των λαών που παλεύουν για την ειρήνη και το δίκαιο;
Ένας τέτοιος δημιουργός βρίσκεται σήμερα ανάμεσά μας. Ένας άνθρωπος που μέχρι σήμερα οι στίχοι του παρηγορούν την πληγωμένη μας πατρίδα, θυμίζοντας πως αυτή δεν είναι η γη του κατακτητή, δεν είναι η γη του Αττίλα, δεν είναι η γη του Εφιάλτη που την πρόδωσε. Είναι η γη της λεμονιάς, η γη της χαράς, η Κύπρος του ονείρου. Ο Λεωνίδας Μαλένης έριξε στο πέλαγο των δακρύων και του καημού του λαού μας ένα χρυσοπράσινο φύλλο, που ντύθηκε τη μουσική του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη. Ένα ύμνο που διαχρονικά μας θυμίζει το χρέος μας να παλέψουμε μέχρι την τελική δικαίωση, μέχρι που να επανενωθεί η Κύπρος μας, για να γίνει ξανά η γη των κοριτσιών που γελούν, η Κύπρος της αγάπης και της ειρήνης.
Τον Λεωνίδα Μαλένη τον γνωρίζουμε όλοι μας. Ως ποιητή, ως διηγηματογράφο, ως δημοσιογράφο με πλούσιο έργο σε όλους τους τομείς. Σήμερα, μας συστήνεται ξανά με το βιβλίο του Δυο ποιήματα: Ο έρωτας γεννήθηκε… και Ένα υπαίθριο φαγοπότι με μεζέδες. Το ποίημά του Μου λες πως η πατρίδα είναι… αποτελεί, θα έλεγα, την άλλη όψη του Χρυσοπράσινου φύλλου. Λόγος σκληρός και ρεαλιστικός που όμως κρύβει μέσα του μια τρυφερή οργή. Ο Λεωνίδας οπωσδήποτε ερεθίζει το αυτί και τη σκέψη με τους στίχους του. Ως ΑΚΕΛ χαιρόμαστε όταν το έργο των ανθρώπων του πολιτισμού μεγεθύνει σα φακός όσα μας πληγώνουν και λειτουργεί ως ξυπνητήρι που εξεγείρει τη συνείδηση των ανθρώπων, καλώντας τους να παλέψουν για ένα καλύτερο κόσμο.
Όταν μάλιστα αυτοί οι στίχοι επενδύονται με μουσική, αποχτούν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Ο Σταύρος Χατζησάββας, ένας νέος αλλά ήδη επιτυχημένος συνθέτης, αναγνώρισε τη δύναμη των στίχων του Λεωνίδα, μελοποιώντας και ερμηνεύοντας ένα απόσπασμα του ποιήματος. Ο Λεωνίδας αναγνώρισε το ταλέντο του Σταύρου, συνεργαζόμενος μαζί του από το 2008. Ως μεγαλύτερος και ωριμότερος δημιουργός, ο Λεωνίδας δεν επαναπαύθηκε στις δάφνες του, και αυτό είναι προς τιμήν του. Έδωσε και δίνει βήμα και σε νέα δυνατά ταλέντα και τέτοιο είναι και ο Σταύρος. Αν και πολύ νεαρός στην ηλικία, ο Σταύρος εκπροσώπησε την Κύπρο σε διεθνείς μουσικές διοργανώσεις, έχει ήδη στο ενεργητικό του επιτυχημένες δισκογραφικές δουλειές, ενώ αποκορύφωμα στη μέχρι τώρα σταδιοδρομία του είναι η ερμηνεία στο Χρυσοπράσινου φύλλο, με τις ευλογίες του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη, δίσκος ο οποίος έγινε διπλά πλατινένιος. Σίγουρα ο Σταύρος έχει πολύ μέλλον μπροστά του και, αν κρίνουμε από τα πρώτα βήματά του, αυτό προδιαγράφεται παραγωγικό και επιτυχημένο.
Κλείνοντας επιθυμώ να συγχαρώ τους δυο δημιουργούς και τους συνεργάτες τους και να τους ευχηθώ κάθε επιτυχία στη συνέχεια της δουλειάς τους.